سه دهه است که دشمن مردم را برای سرنگونی نظام ساخته دست خودشان ترغیب می کند. پس از شکست کودتای سبز، اندیشکده های سرطانی دشمن به این نتیجه رسیدند که فتنه به بطن جامعه و ساختار اقتصادی ضربه ای هرچند جزئی وارد ساخته و اگر بر این دو نقطه فشاری «متمرکز و مستمر» وارد گردد قطعاً نتیجه مطلوب در بازه زمانی نه چندان دور حاصل خواهد شد.

آنها چنین می پندارند که «حذف دولت» آخرین گام برای براندازی نظام را بشدت تسهیل کرده و با این برآورد و ارزیابی قدرت خود را بر بخش اقتصادی متمرکز ساخته اند. دشمن با هرچه عمیق ترکردن فتنه، منازعات را از سطح سیاسی به عمق اجتماع رسوخ داد و نتیجه این بود که تعاملات اجتماعی بسیاری از خانواده ها و آشنایان تا مدتی قطع یا کمرنگ شد. از سویی دیگر، رکود حاصل از «ناامنی روانی» ساختار اقتصادی کشور را به فلج موقتی مبتلاساخت. هم ما و هم دشمن بر این نکته به خوبی واقف بودیم که سیستم معیوب پرداخت غیر هدفمند یارانه ها به آخر خط رسیده و در صورت ادامه این روند نظام اقتصادی کشور بر روی وزن خود خراب خواهد شد. نظام شیطانی جهان با این پیش فرض ها در بازه زمانی کوتاه و بلند مدت برای خود ایستگاه هایی را تعریف کرد. هدف کوتاه مدت، به تاخیر انداختن اجرای طرح هدفمند کردن یارانه ها و گام بعدی بستر سازی برای زمان اجرایی شدن طرح بود، به این معنی که بطور موازی: - جهت ایجاد اغتشاش ذهنی در مردم عملیات موثر روانی در قالب القای ترس از عواقب اجرای طرح شکل گرفت. - قطعنامه های زنجیره ای در شورای امنیت و اتحادیه اروپا به تصویب رسید تا فشار اهرم خارجی به حداکثر خود برسد. - تلاش شد با کمک جریان فتنه و نفاق، شریان های حیاتی اقتصاد، کشف و قطع گردیده و فضای رعبِ پمپاژ شده از خارج به احسن ترین وجه پژواک داخلی داشته باشد. - و در تکمیل نقشه شان قصد کردند مردم را از «آخرین امید خود به نظام » یعنی «دولت منتخب» ناامید کنند.

شاید با این برهان بود که سال گذشته محمد خاتمی در دیدار با جمعی از دانشجویان، سال 89 را سال «بحران های اجتماعی» نامید. اما تاخیر کاملاً مشکوک برای اجرایی شدن طرح، که شاید برای بستر سازی بهتر صورت گرفت، «بحران اجتماعی» پیشگویی! شده را با وقفه مواجه ساخت. دشمنان با تصور «موثر شدن تحریم ها بر زندگی مردم» و آنچه آنها «تبعات اجرایی شدن طرح هدفمند کردن» می نامیدند فتنه ای بسیار سهمگین تر را کلید زدند. فتنه ای که بر پایه یک دکترین برگرفته از متن احادیث و روایات خود ما پایه ریزی شده «از هر دری که فقر وارد شود از پنجره آن ایمان خارج می گردد». این بود که سال گذشته استوانه جریان فتنه، سال را به دو مقطع 6 ماهه تقسیم و وظایف دولت در سایه را این چنین تعریف کرد: 
«6 ماه اول سال، صرف انتقاد از دولت و 6 ماهه دوم زمان عملیاتی کردن طرح ها باشد.» آنچه «انتقاد» نامیدند تاکتیکی بود با سه هدف:

اول پاک کردن نقاط مثبت دولت در ذهن مردم و جایگزینی چهره ای مشوش از دولت در اذهان به جای چهره کریه خودشان در حافظه تاریخی. دوم انتقال سطح منازعه به پیش از انتخابات و رقم زدن دو قطبی دولت- منتقد دولت در جهت ایجاد اتحاد حداکثری و صف آرایی یکدست در مقابل دولت (نظام). سوم به راه انداختن عملیات روانی موثر در جهت ناامید شدن مردم از منتخب شان «که البته با وقفه ایجاد شده در زمان اجرای طرح، برنامه فوق الذکر با یک سال فرصت بیشتر برای تخریب مواجه شد.» طبق یک اصل اولیه در علم روانشناسی «ناامیدی» بستر زیست «افسردگی و خشم» است، از سویی دیگر ایجاد فضای رعب می تواند موتور مولدی را به چرخش در آورد که عامل وقوع انواع و اقسام جنایات است. به زبان ساده تر وقتی مردم احساس ناامنی کنند در ابتدایی ترین حالت برای حفاظت از جان خود ابزار مثلاً حفاظتی- بخوانید آلت قتاله- حمل می کنند و به همین سادگی هر فرد تبدیل به پتانسیل بالقوه ایجاد وحشت می شود. پدیده ناامنی در فضایی موازی «امید» مردم برای برنامه ریزی، سرمایه گذاری و کار اقتصادی را سلب کرده و این چرخه بطور فزاینده بر سرعت خود می افزاید تا حدی که ظرفیت «خشم اجتماعی» به نقطه صفرِ زدن جرقه نهایی که دشمن برای خود تعریف کرده برسد. کور کردن چشم امید مردم - دولت منتخب- مهمترین چرخ دنده حرکت موتور مولد فوق الذکر است به این دلیل که این دولت حد نهایی نصاب مردمی بودن و خدمت بی منت را شکسته و تضعیف این دولت بزرگترین «ناامیدی روانی مردمی » را رقم خواهد زد در نتیجه مردم ناامید شده از نظام، آماده هر عملی می شوند درست همان طور که دفاع از این عصاره گرانبها در وقت لازم با حضور میلیونی مردم مواجه خواهد شد. دفاع غیر عاملی که تا به حال از حماقت دشمنان داخلی و خارجی جلوگیری کرده است.
    با این تفاصیل بهتر می توان از پروژه «تابستان داغ» یا «شهریور سرخ» رمزگشایی کرد. تابستانی که به دلیل گرمای ذاتی خود همواره برای انجام انواع و اقسام «کودتاها» بهترین بستر بوده و می توان از ظرفیت کلافگی طبیعی جامعه سود جست!

    به دلیل اطاله مبحث مابقی مطلب را به صورت فهرست وار خدمتتان ارائه می کنیم. دلایل این فتنه گری های شیطانی بطور خلاصه به شرح زیر است:

1-    پدیده «الگوی ایرانی-اسلامی پیشرفت» و ناامیدی جهانی از «الگوی مدیریت غرب» خطری است که دشمن به خوبی آن را درک کرده و با تمام توان سعی دارد این «الگوی مترقی» را در پیش چشم ناظران جهانی به چالش بکشد.

2-    در ذیل بحث الگو شدن ایران می توان به مقاومت جانانه ملت و دولت قهرمان در بحث هسته ای اشاره کرد که دشمن در آن به شکلی مفتضحانه شکست دیپلماتیک را پذیرا شده و با دستانی خالی از منطق این حرکات از سر استیصال را برنامه ریزی می کند.

3-    نداشتن ظرفیت و توان برای باز کردن باب یک جنگ جدید دلیل دیگری است که دشمن را وادار ساخته که این نبرد نامتقارن را به راه بیندازد.

4-    دریافت ضربات کمر شکن از سیستم اطلاعاتی کشور دلیل دیگری است که آنها را به سمت این انتقامگیری ناجوانمردانه سوق می دهد.

5-    باز کردن قلاده تروریست ها، برای ما و جریان فتنه یک پیام واحد دارد و آن این که دشمن «فتنه سبز» را از فهرست معادلات خود حذف کرده است.

6-    تغییر فاز از برخورد نرم به درگیری نیمه سخت-تحریم- و از نیمه سخت به سخت-عملیات های تروریستی- نشان از این دارد که دشمن به آخر خط رسیده و جنگ نرم به نفع ما در حال مغلوبه شدن است.

7-    باور مشترک استراتژیست های جریان های معاند داخلی و خارجی این است که اگر دولت از این مرحله سخت عبور کند نظام برای سال های بسیار طولانی در بحث اقتصادی و به تبع آن اجتماعی بیمه خواهد شد.

در پایان با طرح چند سوال، از خوانندگان می خواهیم به این سوالات در ذهن خود پاسخ دهند:

الف) چرا برخی اجرایی شدن طرح تحول اقتصادی را تا سر حد امکان به تاخیر انداخته و پس از اجرا با همه توان سعی می کنند آن را به زمین بزنند؟ 
ب) چه کسانی و با چه نیتی وقت مسئولان را به مسائل فرعی و انحرافی مشغول کرده و ظرفیت نیروهای امنیتی کشور را صرف موضوعات بی اهمیت و متوهمانه می کنند؟ 
ج) و در نهایت چه کسانی قطعات پازل دشمن را با سمپاشی شبانه روزی با محوریت دامن زدن به بداخلاقی، القای ناامیدی و ترس تکمیل می کنند؟